Rozdział 15

Rupert nie spał tej nocy. Rozmowa z matką Charliego wcale go nie uspokoiła. Dobrze wiedział. jak skończył ojciec chłopaka a on z każdą chwilą przypominał go coraz bardziej i przecież on i jego Alex byli najlepszymi przyjaciółmi. Zwłaszcza po tym jak jego syn uratował Charliemu życie 3 lata temu. Nie mógł być w tedy z niego bardziej dumny ale i nigdy wcześniej tak bardzo się o niego nie bał

-Tato proszę- chłopak od kilku dni męczył go o wyjazd za miasto razem z przyjaciółmi 
-Alex nie masz jeszcze na to czas...i nie puszczę cie samego masz 13 lat...
-I nie jestem dzieckiem- uparł się syn
-Owszem i nie chodzi mi o to... Alex a co będzie jak was zaatakują....
-Dzieci Obserwatorów, Czarowników i jestem pewny że 2 pół-demony i kto wie może 3 ze mną- mężczyzna westchnął. Tego ostatniego nie wiedzieli i chyba nigdy się nie dowiedzą.
-Masz 13 lat- usiadł przy stole- I...
-Tato!- Krzyknął i zarumienił się- Idę do szkoły- wyszedł a Rupert miał nie jasne wrażenie, że nie wygrał.
Gdy mężczyzna wrócił wieczorem dom był ciemny i cichy a to znaczy, że Alex pojechał na weekend z przyjaciółmi. Rozmówi się z nim w niedziele.
W nocy obudził go jednak dźwięk telefonu. Sms którego dostał zmroził mu krew w żyłach. Alex był w szpitalu.
Pół godziny później widział już syna na łóżku. Wyglądał na młodszego niż był w rzeczywistości. Po raz pierwszy widział go w takim stanie. Nigdy wcześniej nie był w takiej sytuacji. Nigdy tak bardzo nie był zmasakrowany
-Panie Giles- odwrócił się i zobaczył Charliego z ręką na temblaku- To moja wina
-Usiądźmy- poprowadził go do krzeseł na drugim końcu korytarza- Więc?
-Pan nie pozwolił Alexowi jechać i odradzałem mu ale on się uparł- w każdym razie... wieczorem nas zaatakowali... horda demonów...nie wiem co to było...I gdy... Alex uratował mi życie... Ja przepraszam wiem że nie powinienem był go ze sobą zabierać. Jest najmłodszy ale walczył najdzielniej. To ja powinienem go bronić ale zawiodłem...
-Charlie nie mogłeś tego przewidzieć- starał się uspokoić chłopaka. Przecież nie mógł go winić
-Demon zamachnął się na mnie a ja nie mogłem dosięgnąć broni... widziałem, że Alex do nas biegnie. Za nim był jeszcze jeden. Gdy zamachnął się na demona... nawet nie wiem co to było... w każdym razie Alex nie miał szans. Nie widział tego za nim. I to moja wina- chłopak ukrył twarz w dłoniach
-Spokojnie- Rupert objął go- Alex na pewno się wyliże jest silny- znał swojego syna i wiedział że tak będzie
-Kłóciliśmy się- przyznał Charlie- I nie musiał...
-Alex jest twoim najlepszym przyjacielem. Kocha cię
-A ja jego- uśmiechnął się chłopak- Ale wiem że nie tak jak on mnie- westchnął- Będzie w porządku. I ja kiedyś kogoś znajdę
-W to nie wątpię.....

Od tego czasu ich przyjaźń stała się silniejsza niż wcześniej. Z jednej strony cieszył się z tego ale Charlie sprawiał kłopoty. No i co on sobie myślał zapraszając tu wampiry. Niestety wiedział, że tak się kiedyś stanie. Że jego syn się z nim zwiąże. Tylko że jakoś nie mógł się z tym pogodzić. Wciąż jeszcze traktował go jak małe dziecko. Zawsze byli tylko we dwoje i mówiąc prawdę nie chciał zostać sam. Może powinien w końcu rozejrzeć się za jakąś kobietą. Ale kto by go chciał. Przecież wybór dla czynnych Obserwatorów jest zawsze ograniczony. Większość małżeństw zna się od dziecka i akceptuje swoje obowiązki. On nigdy nie miał szczęścia. W zasadzie jedyną opcją dla niego była by chyba Joyce Summers przecież ona wie o córce. Tylko że on nie chce się wiązać z potrzeby tylko z chęci. Westchnął. Syn był zawsze dla niego najważniejszy. Był błogosławieństwem. Wspaniałym i nie oczekiwanym cudem. Owszem był wdzięczny Angelusowi to dzięki niemu miał rodzinę... żywą w każdym razie ale nie za cenę dziecka. Tylko że Alex dorasta i jeśli będzie chciał związać się z wampirami zrobi to. A on zostanie całkiem sam. Rupert w końcu postanowił przestać się nad sobą użalać. Jutro zadzwoni do Joyce może ich znajomość przerodzi się w coś więcej niż troskę o dzieci.

Alex mimo szczerych chęci nie mógł usnąć na długo. Przecież on całował się nie z jednym a dwoma wampirami i to mu się podobało. Bał się własnych reakcji. No bo kto normalny... a z drugiej strony oni nie chcą go skrzywdzić. I było jeszcze to że był zdrowym napalonym nastolatkiem. Tylko czy nie mógłby się zauroczyć w jakimś normalnych chłopaku. Nawet Charlie ze swoją bujną przeszłością i dziwnymi upodobaniami byłby lepszy. Nie mógł jednak przestać myśleć o pocałunkach. Każdy był inny ale oba jakby takie same. Chciał tego i nie chciał jednocześnie. Z trudem usiadł w pościeli i podjął decyzję. Mimo że wiedział że później będzie żałował. Jest młody. Może robić błędy. No i jego błędy przecież można bez karnie zabić. Jutro musi jeszcze powiedzieć o swojej nagłej decyzji przyjaciołom ale tata się nie dowie. Jeszcze nie. A gdy tylko odzyska władzę w nogach rozmówi się z natrętami.