Rozdział 27

Angel zszedł do piwnicy gdy tylko wrócił z udanego polowania.
Był najedzony i bardzo pobudzony. Pragnął jednego ze swoich wspaniałych kochanków a najlepiej obu na raz.
Jednak to co zobaczył tak bardzo go rozczuliło, że uśmiechał się tylko i stał obok materaca na którym jego ukochane Dziecię i młodego kochanka bez którego już nie wyobrażał sobie życie. Spali wtuleni w siebie, niewinnie jakby tylko to mieli na myśli. On jednak czuł ten ulotny już zapach sexu, bardzo dobrego, namiętnego i pełnego miłości.

-Będziesz tak stał?- Spike nawet się nie poruszył, nie otworzył oczu
-Musisz jeść- pogłaskał zimny policzek mężczyzny wciąż starając się nie obudzić chłopca
-Więc zajmij moje miejsce- usiadł- nie lubi budzić się sam- spojrzał czule na Alex'a
-Wiem Will- pochylił się w końcu i pocałował go- idź już jest po północy i pośpiesz się. Pragnę cię- warknął cicho
-Na co czekasz- z prędkością światła wsunął dłoń w rozporek starszego wampira
-William!- Roześmiał się Angel ale odepchnął go od siebie- idź jeść. Dawno nie miałeś niczego świeżego- mimo tego całował go po twarzy, szyi
-Po prostu chcesz z nim zostać sam- Spike wstał z nieszczęśliwą miną dziecka- nie zaczynaj niczego. Chce tu być
-Może- starszy wampir już się rozbierał. Był bardzo zdziwiony że Alex przespał to wszystko- Aż tak go wymęczyłeś?
-Chciałbyś wiedzieć co?- Jasnowłosy mężczyzna roześmiał się tylko i wyszedł nucąc pod nosem jakieś tylko jemu znane melodie ciężkiego rocka.

Angel rozebrał się do końca i wsunął obok ukochanego chłopca. Był bardzo ciepły i od razu się do niego przytulił. Wampir zadowolony z siebie zaczął cicho mruczeć chociaż gdyby ktoś go na tym przyłapał pewnie by zginął.
-Wiesz to dziwne- Alex odwrócił się do niego całkiem już rozbudzony- wy nawet nie wiecie kiedy ja udaje- uśmiechnął się
-Chcemy pozwolić ci odpocząć- pocałował go w policzek- Wszystko dobrze?- Spike mógł być bardzo porywczym kochankiem i często zapominał o swojej sile
-Wspaniale- usiadł i przeciągnął się. Nagle zaczęło mu burczeć w brzuchu- przepraszam- zarumienił się
-Chodź- Angel wprawdzie nie miał ochoty nigdzie iść było mu tu dobrze z jego...ich chłopcem ale przecież ludzie muszą jeść. Zwłaszcza tak młodzi, no i może uda im się mieć trochę czasu dla siebie
-Dobrze mi- jęknął Alex kładąc się znowu
-Rozpuszczony bachor- wampir roześmiał się i wziął na ręce zabierając ze sobą koc by okryć wspaniałe ciało. Musi pamiętać że on jest tu najstarszy i to jego zadaniem było żeby dbać o młodszych ukochanych którzy jak ich znał sami o siebie nie zadbają. A on lubił mieć się kimś opiekować. Zwłaszcza jak kogoś kocha. A tych dwoje było jego światem. I jeśli coś stałoby się któremuś nigdy by sobie tego nie darował.
-Zrobisz mi kolacje?- Alex przytulał się do zimnej klatki piersiowej
-Oczywiście piękny- pocałował jego ciepłą szyję- Co tylko zechcesz
-Skąd wiesz jak gotować?- Chłopak nagle pomyślał o tym gdy wampir posadził go na najwygodniejszym krześle w kuchni
-Spike lubi czasem zjeść- zajrzał do lodówki
-Wiesz że jesteś nagi prawda?- Alex przełknął ślinkę gdy przyglądał się mężczyźnie
-Chyba cię to nie peszy skarbie- uśmiechnął się do niego
-Wcale... ale wątpię że coś zjem- przemknął głośno ślinkę i zarumienił się
-Zjesz malutki zjesz- Angel znalazł jakiś zapomniany koc i owinął wokół talii- Tak lepiej?
-Trochę- Alex wstał i podszedł do lodówki- wiesz że nie musisz.... jadłeś coś?- Wspomniał nagle
-Tak i nie martw się nikogo nie zjadłem...-otoczył go ramionami od tyłu- Myślałeś już o tym?
-Angel.... jeszcze za wcześnie.... znaczy troszkę....-westchnął
-Nie ma pośpiechu ale tak będziemy mogli lepiej cię chronić- chłopak odwrócił się nagle
-Sam sobie poradzę- warknął i wyplątał się  z jego objęć- nie traktujcie mnie jak dziecko. Radziłem sobie przez wiele lat
-Wiem kochany- wampir westchnął- ale...
-Ale dość- Alex był zły. Nawet bardzo- już nie jestem głodny- wyszedł z kuchni  zostawiając zdziwionego Angel'a samego.
I nagle to poczuł. Przerażający ból w okolicach klatki piersiowej
-Will- jęknął- Alex!
-Tak?- Chłopak już schodził ze schodów kompletnie ubrany
-Spike... coś z nim nie tak....
-Spokojnie- ukochany położył mu uspokajającą rękę na ramieniu- idź się ubrać ja wezmę broń- i gdy wampir miał zaprotestować spojrzał na niego groźnie- bez dyskusji.
-2 minuty- odpowiedział Angel i wybiegł
-Tyle mi potrzeba- miał szczęście że dom był tak bardzo załadowany bronią. Nie było czasu na szukanie. Zaczął się bać. Zwykle gdy coś idzie dobrze... nie może teraz o tym myśleć. Spike jest silny i nie raz pewnie... ale z drugiej strony Angel zareagował jakby to było na prawdę bardzo groźne
-Chodźmy i nie martw się wszystko będzie dobrze- wampir nagle wziął go za rękę i wybiegli z domu. Alex w progu zdążył jeszcze wskoczyć mu na plecy. To szybsze niż samochód.  A czas ich gonił.